The Ingardenian Framework for a Phenomenology of Screens

Abstract

The dissertation investigates the screen as the object of research. First, conceptions of screens as displays, as filters, and as tools are assessed. It is argued how these conceptions do not sufficiently explain the screen in isolation by omitting relations to the perceiving subject in universal terms. Consequently, a theory of screens as conceived in the field of phenomenology is considered with the works of Lucas Introna and Fernando Ilharco. Introna and Ilharco approach screens adopting the philosophy of Martin Heidegger. After highlighting the benefits of their approach, shortcomings are identified regarding Heideggerian applications specifically with the lacunae of illustrating visual representations beyond physical mediation. While noting the merits of the phenomenological approach and the relevant conceptual tools of Roman Ingarden’s philosophy, a framework to identify screens as such is put forward. Using this framework, it is argued that screens display through heteronomy, filter through intentional objects, serve as tools with heterogeneous strata, and are conceived as representations through the distinct fields of ontology and phenomenology. It is then concluded how screens are characterized by presented objects, reconstructed aspects, represented objectivities, and visual concretization and immersion, marking their distinct mode of existence.

Przedmiotem badań opisanych w rozprawie jest ekran. Najpierw oceniane są koncepcje ekranów jako wyświetlaczy, filtry i narzędzia. Argumentuje się, że te koncepcje nie wyjaśniają wystarczająco ekranu w izolacji, pomijając relacje z podmiotem postrzegającym w kategoriach uniwersalnych. W konsekwencji rozważana jest teoria ekranów, tak jak została pomyślana w dziedzinie fenomenologii, z pracami Lucasa Introny i Fernando Ilharco. Introna i llharco podchodzą do ekranów, przyjmując filozofię Martina Heideggera. Po podkreśleniu korzyści płynących z ich podejścia, identyfikuje się niedociągnięcia dotyczące zastosowań Heideggera, w szczególności w zakresie luk w ilustrowaniu reprezentacji wizualnych wykraczających poza mediację fizyczną. Zauważając zalety podejścia fenomenologicznego i odpowiednie narzędzia koncepcyjne filozofii Romana Ingardena, zaproponowano ramy do identyfikacji ekranów jako takich. Korzystając z tych ram, argumentuje się, że ekrany wyświetlają poprzez heteronomię, filtrują poprzez obiekty intencjonalne, służą jako narzędzia z heterogenicznymi warstwami i są postrzegane jako reprezentacje poprzez odrębne pola ontologii i fenomenologii. Następnie podsumowuje się, w jaki sposób ekrany są charakteryzowane przez prezentowane obiekty, zrekonstruowane aspekty, reprezentowane obiektywności oraz wizualną konkretyzację i immersję, zaznaczając ich odrębny tryb istnienia.