Browsing by Author "Turek, Waldemar Jan"

Now showing 1 - 6 of 6
  • Item
    Dziewictwo rozumiane jako ustawiczna walka dla Pana: fundamenty biblijne w liście 22 św. Hieronima do Eustochium
    (Wydawnictwo KUL, 2020) Turek, Waldemar Jan
    Autor opracowania wybiera z wielu zagadnień poruszanych w Liście 22 św. Hieronima temat dziewictwa rozumianego jako ustawiczna walka dla Pana i analizuje fundamenty biblijne tej idei. Próbuje najpierw ustalić cel, jaki przyświecał św. Hieronimowi, piszącemu ten list, czyli ukazanie, w świetle Biblii, z jednej strony racji i piękna życia w dziewictwie, z drugiej zaś trudów i wyrzeczeń, które trzeba nieustannie podejmować, aby wytrwać w tym stanie. Zajmuje się następnie odnośnymi tekstami biblijnymi, pochodzącymi głównie z Nowego Testamentu, zwłaszcza z Ewangelii i z listów św. Pawła apostoła; analizuje ich użycie, wybrane zwroty i wyrażenia (pochodzące niekiedy ze świata sportowców i żołnierzy) oraz ich kontekst literacki i doktrynalny. Podaje następnie konkretne elementy duchowej walki podejmowanej przez dziewicę dla Chrystusa (modlitwa, rozważanie Pisma świętego, milczenie, post, pozostawanie w domu, różne umartwienia dotyczące ciała i ducha), który osobiście dał nam dowody najwyższej miłości, ubóstwa i wytrwałości w znoszeniu cierpień. Pyta na zakończenie, w kontekście ciągle aktualnej debaty dotyczącej dziewictwa i małżeństwa, o znaczenie omawianego Listu 22 św. Hieronima dla tego tematu w perspektywie biblijnej, chrystologicznej, eklezjologicznej i eschatologicznej.
  • Item
    Jakimi językami mówili chrześcijanie w Afryce Prokonsularnej? Analiza odnośnych tekstów Tertuliana, św. Cypriana i św. Augustyna
    (Wydawnictwo KUL, 2019) Turek, Waldemar Jan
    W opracowaniu został podjęty temat języków, którymi posługiwali się chrześcijanie Afryki Północnej. Jako że wywodzili się oni głównie z trzech obszarów kulturowych (fenickiego, greckiego i łacińskiego), próbuje się najpierw ustalić, jak wielu z nich mówiło po fenicku (właściwiej po punicku), grecku albo po łacinie. Ukazuje się następnie, że w analizowanym okresie od III do V wieku środowisko Rzymian propagowało bardzo skutecznie swój język i swoją kulturę. To powodowało, że coraz więcej chrześcijan tego regionu posługiwało się łaciną i, konsekwentnie, najwięcej świadectw literackich (także w odniesieniu do języków fenickiego i greckiego) zachowało się w tym języku. Co więcej, dostrzega się, że to właśnie głównie dzięki chrześcijanom Afryki Północnej, a nie Rzymu, łacina stała się z biegiem czasu głównym językiem Kościoła. Analizując odnośne teksty Tertuliana, św. Cypriana i św. Augustyna, wyróżnia się trzy różne style łaciny używanej przez tamtejszych chrześcijan. Chodzi najpierw o język wykwintny, którego twórcy kontynuowali (wprowadzając znaczące zmiany co do treści i słownictwa) styl pisania oparty na starożytnej łacinie klasycznej. Ci sami autorzy jednak używali w wielu wypadkach, zwłaszcza w katechezie i w kaznodziejstwie, łaciny prostszej, biorąc pod uwagę możliwości percepcyjne zwykłych wiernych. Najuboższą łaciną posługiwali się ci, którzy byli wychowani w najniższych warstwach, zwłaszcza społeczności fenickiej.
  • Item
    Najstarsze patrystyczne świadectwa refleksji mariologicznej (Ignacy Antiocheński, Justyn Męczennik, Ireneusz z Lyonu)
    (Wydawnictwo KUL, 2021) Turek, Waldemar Jan
    Artykuł podejmuje temat refleksji mariologicznej w najstarszych tekstach patrystycznych autorstwa św. Ignacego Antiocheńskiego, św. Justyna męczennika i św. Ireneusza, biskupa Lyonu. Ukazuje mocne powiązanie mariologii z chrystologią u wszystkich trzech autorów. Św. Ignacy odrzuca zdecydowanie nauczanie doketów i ukazuje, że Maryja zrodziła Chrystusa, dała Mu prawdziwe ciało ludzkie, które później pozwoliło Mu cierpieć i umrzeć. U św. Justyna pojawia się przeciwstawienie dzieła Ewy i Maryi, a narodzenie Jezusa Chrystusa z Dziewicy ukazane jest w świetle zapowiedzi starotestamentalnych. Z kolei św. Ireneusz pogłębia w kontekście polemiki z gnostycyzmem paralelizm Ewa – Maryja, biorąc pod uwagę także porównanie między Adamem i Chrystusem. Jak Adam został uformowany z dziewiczej ziemi, tak Chrystus, nowy Adam, został ukształtowany z Dziewicy Maryi, która przez swoją wiarę i posłuszeństwo otworzyła rodzajowi ludzkiemu drogę do nowego życia.
  • Item
    Pokój wszechświata i pokój między ludźmi według "Listu do Kościoła w Koryncie" św. Klemensa Rzymskiego
    (Wydawnictwo KUL, 2024) Turek, Waldemar Jan
    Opracowanie dotyczy zagadnienia pokoju wszechświata i pokoju między ludźmi według Listu do Kościoła w Koryncie św. Klemensa Rzymskiego, zwłaszcza jego części od rozdziału 19,2 do 23,5. Ukazany jest najpierw główny cel Listu; następnie przedstawiona jest idea pokoju stworzonego świata z odniesieniem do niektórych elementów filozofii greckiej i ich rzeczywistej obecności i roli w myśli autora Listu; z kolei przeprowadzona jest analiza argumentacji biblijnej, zasadniczej dla Biskupa Rzymu; wreszcie, na zakończenie, zostaje podjęty temat pokoju wszechświata jako wzoru dla wspólnoty korynckiej i, w jakiejś mierze, dla wszystkich chrześcijan. Opracowanie ukazuje Autora Listu jako człowieka znającego solidnie filozofię grecką, tradycję żydowską, ale przede wszystkim doktrynę chrześcijańską. Stąd w jego argumentacji pojawiają się przede wszystkim elementy biblijne, wzięte ze Starego Testamentu, które zdecydowanie przeważają nad elementami filozofii greckiej. The presented study concerns the issue of peace in the universe and peace between people according to the Letter to the Church in Corinth by St. Clement of Rome, especially the section from Chapter 19, 2 to Chapter 23, 5. Firstly, the main purpose of the Letter is explained in presented paper. Then, the idea of peace in the created world is presented with reference to some elements of Greek philosophy and their presence and place in the thought of the author of the Letter, as well as an analysis of the biblical argumentation employed by Saint Clement. Finally, the theme of universal peace is presented as a model for the Corinthian community and, to some extent, for all Christians. The study reveals the author of the Letter as a man possessed of a solid knowledge of Greek philosophy, the Jewish tradition, and, above all, Christian doctrine. His argumentation relies primarily on biblical elements taken from the Old Testament, which definitely outweigh the elements of Greek philosophy.
  • Item
    Praca fizyczna w życiu monastycznym: argumentacja św. Augustyna w De opere monachorum
    (Wydawnictwo KUL, 2018) Turek, Waldemar Jan
    This article deals with manual labour in the life of monks as taught by St. Augustine in his treatise De opere monachorum. It describes the social context of the theme with particular reference to the situation in monastic communities of Carthage. Many monks in St. Augustine’s time were against manual labour. The article presents the structure of the Saint’s argumentation. St. Augustine clearly was in favour of the manual work of monks -and indirectly also of that of all Christians. The article analyses his exegesis of two Biblical texts (Mt 6:25-34 and 2Thess 3:10) that explain the need and beauty of work for daily spiritual growth. This is shown primarily on the basis of the teaching and example of the Apostle St. Paul, who was employed in various ways. Then the position of St. Augustine is discussed, according to whom the working monk gains the means of his support, cooperates with the Creator and continues His creative achievement. Work that allows the monk to attain some profit in temporal life and maintains the neces­sary equilibrium between the needs of the body and soul is shown above all to be a means for the attaining of the reward of eternal life. The monk, however, may be dispensed of manual labour, in part or even totally, in view of pastoral ministry, which plays a primary role in his vocation and mission.
  • Item
    Św. Hieronim w polemice z herezjami w świetle "Homilii o Psalmie 82" (seria II)
    (Wydawnictwo KUL, 2021) Turek, Waldemar Jan
    Autor artykułu podejmuje temat polemiki św. Hieronima z herezjami w świetle jego Homilii o Psalmie 82 (seria II). Omawia najpierw niektóre cechy ogólne tej polemiki, a następnie te jej elementy, które odnoszą się do konkretnych autorów, czyli Maniego, Marcjona, Ariusza, Walentyna i Bazylidesa. Ukazuje w tym kontekście św. Hieronima jako obrońcę jedności całego Pisma św., twierdzącego, że Nowy Testament jest logiczną kontynuacją i dopełnieniem Starego Testamentu. Przedstawia autora Wulgaty jako opowiadającego się zdecydowanie za prawdziwym bóstwem Chrystusa, przeciwko wszystkim tym, którzy widzieli w Nim jedynie stworzenie. Wreszcie prezentuje księcia egzegetów głoszącego absolutne panowanie Boga Najwyższego nad światem i wszystkimi stworzeniami, przeciwko twórcom nauki o neonach i ich rzekomo szczególnej mocy. Z opracowania wynika, że św. Hieronim mógł przejąć niektóre elementy polemiki z dzieł Orygenesa, jednak wykazuje on dużą kreatywność także w sporze z tymi heretykami, którzy nie byli znani w czasach autora O zasadach.