Browsing by Author "Jóźwiak, Magdalena"

Now showing 1 - 6 of 6
  • Item
    Elihu jako mędrzec w historii egzegezy Księgi Hioba na przykładzie anonimowego Commentarii in Job
    (Wydawnictwo KUL, 2019) Jóźwiak, Magdalena
    Elihu jest pierwszym spośród antycznych komentatorów w historii egzegezy Księgi Hioba. W kwestii wystąpienia Elihu większa część egzegetów przyjmuje pogląd, iż jego mowy są późniejszym dodatkiem, wysuwając przy tym szereg argumentów (m.in. Elihu nie pojawia się w prologu ani w epilogu Księgi Hioba, język jego wystąpienia różni się od języka trzech przyjaciół Hioba, główny temat nauczania Elihu różni się od argumentów wysuwanych przez poprzedników w dyskusji). W niniejszym artykule omówiliśmy postać mędrca Elihu na przykładzie anonimowego Commentarii in Job. Temat został przedstawiony w trzech odsłonach. Po pierwsze, zaprezentowaliśmy pokrótce Commentarii in Job. Po drugie, nakreśliliśmy obraz Elihu, jaki wyłania się z anonimowego komentarza. W końcowym zaś i najważniejszym podpunkcie tego artykułu zreferowaliśmy na podstawie Commentarii in Job stosunek mędrca Elihu do Boga, do Hioba i trzech jego przyjaciół. Fragmenty z omawianego komentarza podajemy w tłumaczeniu własnym.
  • Item
    „Et ait: «Faciamus hominem ad imaginem et similitudinem nostram»” (Rdz 1, 26). Próba egzegezy bizantyńskiej na przykładzie Komentarza do Księgi Rodzaju Anastazego z Synaju
    (Wydawnictwo KUL, 2018) Jóźwiak, Magdalena
    The Hexaëmeron, traditionally ascribed to Anastasius of Sinai may be one of the most important works of Christian mysticism from the Byzantine era. Three factors make it especially significant. First, it is one of the longest and most detailed surviving examples of Christian mystical exegesis as practiced in the Byzantine period. Second, this commentary is an extensive and unified exposition of the theology of an important Church writer. And finally, the Hexaëmeron is not only steeped in biblical literature, but also contains a large reservoir of quotes and paraphrases of the early Church Fathers on the first three chapters of Genesis. In this article, I analyzed book VI of the Commentary to the Book of Genesis (PG 89, 921-938) by Anastasius of Sinai, in which Anastasius comments, inter alia, the verse from Genesis 1, 26. The main goal of my analysis was to answer the question whether Anastasius – the Byzantine exegete – in her exegesis of the Holy Scriptures, using the earlier considerations of the Fathers of the Church, is at least to a small extent original or uncritical rewrites the previous interpretations, not including any of these interpretations?
  • Item
    Hieronim ze Strydonu jako "vir trilinguis" na przykładzie komentarza do Iz 7,10-16
    (Wydawnictwo KUL, 2020) Jóźwiak, Magdalena
    Św. Hieronim ze Strydonu, nazywany princeps exegetarum, utrwalił się w pamięci potomnych ogromną ilością dzieł. Najważniejszym dziełem i celem życia Hieronima była praca nad Pismem Świętym. Zabłysnął on również, objaśniając Pismo Święte. Stworzył wiele komentarzy biblijnych zarówno dla ksiąg Starego, jak i Nowego Testamentu. W niniejszym artykule pochyliliśmy się nad Hieronimowym komentarzem do Iz 7,10-16 (Commentaria in Isaiam, PL 24, 107 A-113 B) poszukując odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób Strydończyk interpretuje „Proroctwo o Emmanuelu”. Czy ów starożytny biblista interpretację mesjańską tego proroctwa wyjaśnia w sensie dosłownym i odnosi ją do Ezechiasza, którego miała porodzić żona króla Achaza, co miałoby być znakiem trwałości dynastii Dawidowej (por. 2Sm 7,1nn.), czy może Hieronim dopatruje się tutaj sensu typicznego i odnosi ów passus do Chrystusa? Podjęliśmy także próbę ukazania na wybranych fragmentach, w jaki sposób Hieronim – vir trilinguis, piszący po łacinie, a posługujący się dość dobrze greką i hebrajskim, radzi sobie z krytyką tekstu zestawiając z oryginalnym tekstem Biblii dostępne mu starożytne przekłady Iz 7,10-16. Fragmenty z Hieronimowego dzieła podaliśmy w tłumaczeniu własnym.
  • Item
    Illuminatrix - stella maris - domina? (św. Hieronim). Patrystyczna interpretacja imienia Maria - wybrane hipotezy
    (Wydawnictwo KUL, 2021) Jóźwiak, Magdalena
    W erze patrystycznej chętnie pochylano się nad etymologią imion biblijnych, ponieważ Ojcowie Kościoła byli przekonani, że imiona używane w Biblii zawierają ukryte znaczenie, jak utrzymywał św. Augustyn w „De doctrina christiana” 2, 38, 56-57 (por. PL 34, 61-62). Na Wschodzie etymologią imion zajmował się obszernie Orygenes, na Zachodzie zaś św. Hieronim ze Strydonu. Niniejszy artykuł przedstawia wybrane patrystyczne interpretacje na temat imienia Maria, opierając się głównie na przekazie Hieronima (por. „Liber de nominibus hebraicis”, PL 23, 771-858), który jako pierwszy spośród Ojców Kościoła zachodniego zajął się wyprowadzaniem etymologii nazw własnych. Etymologie zaproponowane przez Strydończyka (Maria = illuminatrix/illuminata/illuminant me isti, smyrna maris, stella maris, amarum mare, domina) konfrontujemy z dzisiejszym stanem wiedzy o językach semickich i zestawiamy je z greckimi „Onomastica sacra”. W podpunkcie ostatnim zaś analizujemy wybrane pohieronimowe interpretacje tegoż imienia (Ambroży z Mediolanu, Eucheriusz z Lyonu, Izydor z Sewilli).
  • Item
    Serafiny w egzegezie biblijnej św. Hieronima ze Strydonu
    (Wydawnictwo KUL, 2023) Jóźwiak, Magdalena
    W okresie patrystycznym Księga Izajasza cieszyła się ogromnym zainteresowaniem tak wśród greckich, jak i łacińskich egzegetów. Sam św. Hieronim wyjaśniał proroka Izajasza niejednokrotnie. Ten komentarz jest uważany przez badaczy za szczyt Hieronimowej egzegezy. Przedmiotem niniejszego artykułu są passusy z księgi 3 Hieronimowego Komentarza do Księgi Izajasza, w której Strydończyk analizuje między innymi Iz 6, 1-3 oraz Iz 6, 6-7 (por. Hieronymus, Commentarii in Esaiam III 6, 1-3 i 6, 6-7, Vetus Latina 23, s. 307-315; s. 318-320). Otóż, w Iz 6 pojawiają się tajemnicze istoty zwane Serafinami. Po krótkim wprowadzeniu do samego komentarza, prezentujemy w tym artykule zagadnienie Serafinów w Hieronimowej egzegezie w 4 podpunktach: 1) Etymologia terminu Serafin (Serafini = incendentes, comburentes, ardor, incendium, principium oris eorum); 2) Sześć skrzydeł jako jedna z cech dystynktywnych Serafina (dwoma zakrywają twarz Boga (może swoją?), drugą parą skrzydeł zakrywają stopy Boga (a może swoje?), trzecia para zaś służy im do latania); 3) Obowiązki i zadania Serafinów (celebracja świętości Boga oraz są posyłane z różnymi zleceniami); 4) Alegoryczne rozumienie frazy Serafin (Serafiny mogą symbolizować: Stary i Nowy Testament, służebne moce niebieskie lub jakiś cień prawdy odnoszącej się do przyszłej niewoli). In the patristic era, the Book of Isaiah was of great interest to both Greek and Latin exegetes. St. Jerome of Stridon explained the prophet Isaiah many times. The subject of this article is the passages from book 3 of Jerome’s The Commentary on Isaiah, in which he analyzes, among others, Is 6:1-3 and Is 6:6-7 (cf. Hieronymus, Commentarii in Esaiam III 6, 1-3 and 6,6-7, Vetus Latina 23, p. 307-315, 318-320). Ergo, in Is 6 appear mysterious beings called Seraphim. After a short introduction to the commentary itself, in this article I present the issue of the Seraphim in Jerome’s exegesis in 4 subsections: (1) The etymology of the term Seraphim (Seraphim = incendentes, comburentes, ardor, incendium, principium oris eorum); (2) Six wings as one of the distinctive features of the Seraphim: (two cover the face of God (maybe theirs?), the second pair of wings covers God’s feet (or maybe theirs?), and the third pair is used for flying); (3) Duties and tasks of the Seraphim (celebration of the holiness of God and being sent with various commissions); (4) Allegorical meaning of the phrase Seraphim (Seraphim can symbolize: Old and New Testaments, serving celestial powers, or some shadow of truth relating to future captivity).
  • Item
    "The Apostle of the Apostles," Prostitute or Penitent? A Typology of Mary Magdalene in the Homilies of Gregory the Great
    (Wydawnictwo KUL, 2024) Jóźwiak, Magdalena
    Mary Magdalene, who is mentioned on the pages of the Gospels twelve times, is regarded as one of the most famous and stirring strong emotions women of the New Testament. In some religious circles to this day, one can still hear claims that Mary of Magdala was a prostitute. Others argue that Magdalene is the “Apostle of the Apostles” (Apostola Apostolorum) because she was the first person to bear witness to the risen Lord (e.g. Hippolytus of Rome, Jerome of Stridon). Pope Gregory the Great, on the other hand, combined three evangelical women into one figure in his two homilies: the nameless sinful woman (cf. Luke 7:37), Mary Magdalene (cf. Luke 8:2), and Mary mentioned in John 20:11 – into a single figure. Thus, Mary of Magdala was regarded as a prostitute. Gregory the Great’s theory became prevalent in Western Christianity over the next fifteen centuries. This paper aims to analyse homilies XXV and XXXIII by Gregory the Great and attempt to address the question of whether, for the popecommentator, Mary Magdalene is exclusively and mainly a symbol of the “convert prostitute?” This paper adopted the philological method. It concludes that perhaps the pope himself would have been astonished that for so many centuries, the most enduring legacy of his two aforementioned homilies is the image of Magdalene as a “convert prostitute” rather than the moral teaching he wanted to convey. After all, the commentator also juxtaposed Magdalene with the Shulamite from the Song of Songs, Eve, Simon the Pharisee, Peter, Zacchaeus and Dismas, and saw in her a “type” of a Christian of every era.