Książki/rozdziały (WT)

Permanent URI for this collection

https://hdl.handle.net/20.500.12153/102

Browse

Browsing Książki/rozdziały (WT) by Title

Now showing 1 - 20 of 160
  • Item
  • Item
    Aktywizacja zawodowa osób niepełnosprawnych w posoborowym nauczaniu Kościoła. Studium teologicznomoralne
    (NATAN, 2019) Głaz, Łukasz
    Wzrastająca liczba osób niepełnosprawnych jest wyzwaniem dla współczesnego świata. Należy je rozpatrywać w ramach szeroko rozumianej integracji społecznej. Obejmuje ona różne obszary życia, a jedną z jej formą jest aktywizacja zawodowa niepełnosprawnych. Działania podejmowane w tej dziedzinie mają na celu budować wśród osób zdrowych postawę miłości, zaś w niepełnosprawnych poczucie własnej wartości i godności. Jest to perspektywa, która swój opis znajduje w posoborowym nauczaniu Kościoła. Punktem wyjścia jest zauważenie różnego rodzaju przeszkód na poziomie indywidualnego i społecznego modelu niepełnosprawności. Są to bariery natury fizycznej, psychologicznej, rodzinnej, socjalnej. Prowadzą one do marginalizacji osób niepełnosprawnych. Odpowiedzią na to zjawisko jest zachęta skierowana do niepełnosprawnych aby angażowali się, na miarę swoich możliwości, w życie zawodowe. Ważne jest również, ażeby stworzyć im takie warunki zatrudnienia, aby była to praca godna. Praca bowiem wpisana w naturę człowieka, ma charakter personalistyczny. Spełnia w przypadku osoby niepełnosprawnej funkcję dochodową, rehabilitacyjną i socjalizacyjną. Jednak, aby zorganizować skuteczny system aktywizacji zawodowej, potrzebna jest pomoc na poziomie instytucjonalnym, strukturalnym i systemowym. Są to obszary, w obrębie których potrzeba wspólnego działania rodziny, państwa i Kościoła. Zarówno wszelkiego rodzaju trudności, jaki i pozytywne owoce tego procesu należy nagłaśniać i dzielić się nimi ze społeczeństwem.
  • Item
    Apostolski wymiar wolontariatu charytatywnego w Polsce. Studium teologicznopastoralne na podstawie badań wolontariuszy z parafialnych zespołów Caritas
    (Towarzystwo Naukowe KUL, 2012-11) Przygoda, Wiesław
    Książka zawiera analizę wyników badań empirycznych zrealizowanych w ramach własnego projektu badawczego. Celem projektu było uzyskanie odpowiedzi na pytanie: w jakim stopniu wolontariusze z parafialnych zespołów Caritas w Polsce mają świadomość apostolskiego charakteru ich zaangażowania oraz w jakim zakresie faktycznie realizują zadania apostolskie Kościoła? Odpowiedź na to pytanie wymagała najpierw zbadania świadomości i motywacji apostolskiej wolontariuszy, następnie ich identyfikacji ze strukturami wspólnotowymi Kościoła, w których realizują swoje zadania. Do realizacji projektu konieczne było ponadto przeanalizowanie w aspekcie apostolskiego charakteru zadań realizowanych przez wolontariuszy, by w końcu poddać krytycznej ocenie ich duchowość również w aspekcie jej apostolskiego wymiaru. Założony cel badawczy został rozwiązany dwuetapowo. Najpierw na podstawie źródeł zastanych w postaci różnych dokumentów Kościoła współczesnego został przeanalizowany i ukazany apostolski wymiar wolontariatu w aspekcie normatywnym. Na drugim etapie, na podstawie modelu normatywnego apostolskiego wymiaru wolontariatu zostało wypracowane narzędzie badawcze w postaci kwestionariusza ankiety. We wrześniu i październiku 2009 roku zostały przeprowadzone badania pilotażowe w celu zweryfikowania wytworzonego na potrzeby niniejszej rozprawy narzędzia badawczego. Po nieznacznej korekcie kwestionariusza ankiety, zawierającego 85 pytań zamkniętych i półzamkniętych, 4 pytania otwarte i 9 pytań dotyczących danych społeczno-demograficznych respondentów, zostały przeprowadzone badania docelowe w pierwszej połowie 2010 roku na próbie 722 wolontariuszy z parafialnych zespołów Caritas w celowo wybranych 19 diecezjach w Polsce. W ten sposób zostały wytworzone źródła własne, które umożliwiły odpowiedź na postawione na wstępie pytanie. Wyniki badań potwierdziły, że opinie członków parafialnych zespołów Caritas na temat specyfiki wolontariatu chrześcijańskiego pozostawiają wiele do życzenia. Jedna trzecia respondentów nie dostrzega bowiem związku wolontariatu z wypełnianiem przykazania miłości bliźniego, a jeszcze więcej nie łączy swego zaangażowania z osobą i przesłaniem Jezusa Chrystusa. Niewiele więcej niż połowa badanych ma świadomość, że wolontariat jest dla chrześcijanina formą apostolatu. Prawie dwie trzecie respondentów nie ma świadomości związku swego zaangażowania wolontarystycznego z misją Kościoła oraz nie kieruje się w swoim działaniu motywacją religijną. Najlepiej wypadł test na świadomość ekumenicznego i ponadreligijnego charakteru adresatów pomocy świadczonej przez wolontariuszy Caritas. Wyniki badań wskazują, iż duża część badanych wolontariuszy z parafialnych zespołów Caritas zadawala się realizacją konkretnych zdań zleconych bądź przez organizację Caritas, bądź przez proboszcza. Niewielki jest natomiast zakres akceptacji ograniczenia działalności charytatywnej tylko do granic swojej parafii lub diecezji. To jest prawidłowe myślenie wolontariuszy, gdyż Chrystus wzywa swoich uczniów, aby szli „na krańce świata” i tam świadczyli o Jego miłości do ludzi. Działalność charytatywna jest ważnym narzędziem tego świadectwa, dlatego wolontariusze nie powinni rezygnować z takich form działania, jak zaangażowanie na rzecz przestrzegania praw człowieka, troska o uchwalanie prawa zgodnego z wartościami chrześcijańskimi, zaangażowanie w promocję katolickich zasad życia społecznego albo zaangażowanie w globalny rozwój solidarności międzyludzkiej. Niestety te formy działalności badani wolontariusze w nikłym zakresie postrzegają jako własne zadania. Uzyskane wyniki potwierdzają, że ponad 98% badanych wolontariuszy z parafialnych zespołów Caritas czuje się blisko albo bardzo blisko związanymi z Kościołem katolickim. Tylko 1,2% respondentów czuje się luźno związanymi z Kościołem katolickim, a żaden z badanych nie wyraził opinii, że w ogóle czuje się niezwiązany z Kościołem katolickim. Zdaniem zdecydowanej większości badanych wolontariuszy (97,4%) Kościół potrzebuje do realizacji swych zadań charytatywnych takiej organizacji jak Caritas. Większość ankietowanych wolontariuszy uważa, że organizacja Caritas dobrze realizuje powierzone jej zadania charytatywne. Zdecydowanie pozytywną ocenę działalności Caritas wyraziło 52,4% respondentów, natomiast 43,6% respondentów wyraziło ją z pewnymi zastrzeżeniami. Uzyskane wyniki badań w zakresie adresatów pomocy charytatywnej świadczonej w parafiach potwierdzają, że wolontariusze z parafialnych zespołów Caritas priorytetowo traktują rodziny wielodzietne, rodziny alkoholików oraz matki lub ojców samotnie wychowujących dzieci. Również osoby zagrożone lub dotknięte marginalizacją społeczną stają się coraz częściej adresatami pomocy charytatywnej udzielanej przez parafie, zwłaszcza ludzie starzy, obłożnie chorzy, niepełnosprawni, bezrobotni, sieroty i półsieroty, a w mniejszym stopniu bezdomni, narkomani i chorzy na AIDS. W świetle uzyskanych wyników badań formy charytatywnego wsparcia ubogich rodzin nie zmieniły się istotnie w ostatniej dekadzie. Według badanych wolontariuszy parafie w mniejszym zakresie udzielają pomocy finansowej oraz pomocy w znalezieniu pracy dla bezrobotnych, ale zintensyfikowały pomoc rzeczową dla ubogich rodzin, zwłaszcza w formie paczek żywnościowych z okazji świąt oraz paczek z używaną odzieżą i sprzętem AGD. Pomoc charytatywna udzielana ubogim rodzinom zazwyczaj obejmuje również dzieci i młodzież w nich żyjące. Wyniki przeprowadzonych badań wskazują, że w świadomości badanych wolontariuszy dominuje motywacja trynitarna, chrystologiczna oraz poczucie moralnego obowiązku pomagania osobom potrzebującym. Dla ankietowanych wolontariuszy mniejsze znaczenie mają natomiast motywy eklezjologiczne i antropologiczne pełnienia uczynków miłosiernych względem bliźnich. Według uzyskanych wyników badań, w świadomości ankietowanych wolontariuszy dominującą rolę w duchowości miłosierdzia odgrywają wrażliwość na potrzeby ludzi ubogich i cierpiących oraz życie wypełnione uczynkami miłosierdzia. Elementy intelektualne i wolitywne, a także sama pobożność ukształtowana przez kult miłosierdzia Bożego odgrywają nieco mniejszą rolę, co nie znaczy, że w ogóle nie są dostrzegane przez badanych wolontariuszy. W przekonaniu ankietowanych wolontariuszy czynnikami najbardziej decydującymi o rozwoju duchowości miłosierdzia są osobista modlitwa, regularne uczestnictwo w Eucharystii, udział w rekolekcjach i dniach skupienia oraz słuchanie kazań, konferencji i katechez na temat miłosierdzia. Postawiona w projekcie hipoteza ogólna zakładała „generalną znajomość apostolskiego wymiaru wolontariatu charytatywnego przez badanych członków parafialnych zespołów Caritas oraz jego realizację w ramach zadań charytatywnych podejmowanych przez te zespoły”. Na podstawie uzyskanych wyników przeprowadzonych badań ankietowych należy stwierdzić, że hipoteza ta została zweryfikowana zasadniczo pozytywnie. Jednak w wielu szczegółowych faktorach zarówno świadomości badanych wolontariuszy, jak i podejmowanych przez nich formach działalności charytatywnej występuje jeszcze wiele braków. Dlatego ani wolontariusze z parafialnych zespołów Caritas nie mogą pozostać w intelektualnym marazmie, ani odpowiedzialni za ich formację duszpasterze nie mogą poprzestać podejmowania wysiłków pogłębiających ich świadomość i duchowość miłosierdzia chrześcijańskiego. Można oczekiwać, że gruntowna i permanentna formacja wolontariuszy z parafialnych zespołów Caritas zaowocuje również nowymi formami pomocy oraz zwiększy ich intensywność oddziaływania w polskich parafiach.
  • Item
    Biblijny obraz św. Józefa
    (Miejska i Powiatowa Biblioteka Publiczna w Kolbuszowej, 2022) Kubiś, Adam
    Zaprezentowano sylwetkę Józefa, prawnego ojca Jezusa, w ujęciu dwóch ewangelistów, Mateusza i Łukasza. W prezentacji Józefa w relacji Mateusza skupiono się na pięciu dyskutowanych kwestiach: (1) pochodzeniu Józefa z rodu Dawida, a zatem prawnym ojcostwie Józefa; (2) sprawiedliwości Józefa (1,19); (3) posłuszeństwie woli Boga ze strony Józefa; (4) decyzji Józefa o rozstaniu się z Maryją (1,20); (5) kontrowersyjnym stwierdzeniu o niezbliżaniu się Józefa do Maryi do czasu narodzin Jezusa (1,25). Prezentacja postaci Józefa w relacji Łukasza omawia sceny z postacią Józefa w Ewangelii Dzieciństwa Jezusa oraz genealogię Jezusa i perykopę nazaretańską. Jedyne teksty ewangeliczne mówiące o Józefie dotyczą dzieciństwa Jezusa (wyjątkiem są Łk 3,23; 4,22). Fakt ten może potwierdzać tradycję apokryficzną mówiącą o wczesnej śmierci Józefa. Najistotniejszą cechą Józefa jest jego ojcostwo prawne w stosunku do Jezusa.
  • Item
    Bóg Ojciec nieznany poza Synem
    (Towarzystwo Naukowe KUL, 2000) Paszkowska, Teresa
    Opracowanie koncentruje się na kwestii poznania Boga jako Rodziciela – Ojca. Opisuje relację Izraela z Bogiem rozumianym jako „Bóg ojców”. Relacja wybraństwa nie utożsamia się z relacją synostwa. Prawda o Bogu jako Rodzicielu jest nieodłączna od tajemnicy Wcielenia Syna (kategoria rodzenia odniesiona do Boga). Jednorodzony Syn objawił się jako Wieczne Dziecko (H. U. von Balthasar) i odsłonił tajemnicę Ojcostwa Bożego. Każdy człowiek jako „dziecko ludzkie” jest „stworzeniem”, dziełem Boga. Poprzez łaskę może „narodzić się z Boga”, tzn. zrodzić się powtórnie. Usynowieni w Jednorodzonym Synu nie stają się ekspertami z zakresie religioznawstwa. W postawie wiary opowiadają się za Ojcem, którego – jak Jezus – zwą „swoim” (naszym Ojcem). Objawienie Boga w Synu „jest ostatnią daną przez Boga szansą powrotu do pierwotnego zamysłu miłości, którego początkiem było stworzenie” (Jan Paweł II, enc. Fides et ratio, nr 15).
  • Item
    Can Children be Mature in the Faith? A Study of the Works of St. Ambrose
    (Institutum Patristicum Augustinianum, 2019-05) Wysocki, Marcin
  • Item
    Care for Families with Disabled Members
    (Wydawnictwo KUL, 2018) Kiciński, Andrzej
    Parents expecting a child usually want it to be healthy, without disabilities, successful and able to develop like many other children. Whenever an abnormality is diagnosed in a newborn baby, for the parents this is a big blow, a mental shock. Earlier or later diagnosis of a child's disability poses a problem to the parents, who are often not prepared. Therefore, Pope Francis, in his Apostolic Exhortation Amoris Laetitia, sees concern for the disabled as a paradigm. "It is a great admiration for families who, with love, accept the difficult experience of a disabled child. They give the Church and society a valuable testimony of fidelity to the gift of life "(see AL 47). The present study will deal with the challenges facing families and the pastoral care of children with physical and intellectual disabilities. Rodzice oczekujący dziecka zazwyczaj chcą, aby było ono zdrowe, bez niepełnosprawności, odnosiło sukcesy i rozwijało się jak wiele innych dzieci. Za każdym razem, gdy u noworodka zostaje zdiagnozowana nieprawidłowość, dla rodziców jest to duży cios, szok psychiczny. Wcześniejsze lub późniejsze zdiagnozowanie niepełnosprawności dziecka stanowi problem dla rodziców, którzy często nie są na to przygotowani. Dlatego papież Franciszek w adhortacji apostolskiej Amoris Laetitia troskę o osoby niepełnosprawne postrzega jako paradygmat. "To wielki podziw dla rodzin, które z miłością przyjmują trudne doświadczenie niepełnosprawnego dziecka. Dają one Kościołowi i społeczeństwu cenne świadectwo wierności darowi życia" (zob. AL 47). Niniejsze studium dotyczy wyzwań stojących przed rodzinami i duszpasterstwem dzieci z niepełnosprawnością fizyczną i intelektualną.
  • Item
    Care for Incomplete Families
    (Wydawnictwo KUL, 2018) Goleń, Jacek
  • Item
    Catechesis for Spouses and Parents
    (Wydawnictwo KUL, 2018) Kiciński, Andrzej
    Catechesis of spouses and parents, as a fundamental part of adult catechesis, implies constantly accompanying adults in their discovery of God's Plan for marriage and the family, and evaluating their ability to fulfil the basic tasks of the Christian family. The catechesis of the spouses and parents can be developed essentially in three areas: parishes, Catholic movements and communities, and the media. The Catechesis for Spouses and the Family in the Parish. This catechesis indicates different proven ways of building a domestic church and attaints holiness in marriage and family. Catechesis for Spouses and Parents in Movements and Communities. The catechesis addressed to spouses and families in movements and communities also stresses the need to bear witness to Christ. They are prepared to evangelize ad intra and ad extra. Spouses learn about the objective of Christian marriage and the obligations entailed by the sacrament of marriage, especially with regard to the Catholic education of children. They are catechized in accordance with the principle that they can preserve and develop their faith by sharing it with others. They are encouraged to evangelize the people they meet every day, in different circumstances. In some movements, the members are formed to carry out activities of evangelization in parishes and outside the communities of the faithful. Their means of action are prayer, the spouses' fife testimony, and commitment to the life of the Church. Catechesis for Spouses and Parents in the Media. Catechesis in the media also reflects the Church's concern for families in irregular situations, i.e., broken families, people living in non-sacramental unions and in free relationships. These people are firstly encouraged to accept the teaching about marriage in accordance with the divine plan, to participate m certain religious practices, to give their children a Christian education, to cultivate the spirit of penance, and to take part in parish activities and helping the needy. Katecheza małżonków i rodziców, jako fundamentalna część katechezy dorosłych, zakłada nieustanne towarzyszenie dorosłym w odkrywaniu Bożego Planu dla małżeństwa i rodziny oraz ocenę ich zdolności do wypełniania podstawowych zadań rodziny chrześcijańskiej. Katecheza małżonków i rodziców może być rozwijana zasadniczo w trzech obszarach: parafie, ruchy i wspólnoty katolickie oraz media. Katecheza dla małżonków i rodziny w parafii. Ta katecheza wskazuje różne sprawdzone sposoby budowania Kościoła domowego i osiągania świętości w małżeństwie i rodzinie. Katechezy dla małżonków i rodziców w ruchach i wspólnotach. Katecheza skierowana do małżonków i rodzin w ruchach i wspólnotach również podkreśla potrzebę dawania świadectwa o Chrystusie. Są oni przygotowywani do ewangelizacji ad intra i ad extra. Małżonkowie poznają cel chrześcijańskiego małżeństwa i zobowiązania wynikające z sakramentu małżeństwa, zwłaszcza w odniesieniu do katolickiego wychowania dzieci. Są katechizowani zgodnie z zasadą, że mogą zachować i rozwijać swoją wiarę, dzieląc się nią z innymi. Są zachęcani do ewangelizowania ludzi, których spotykają na co dzień, w różnych okolicznościach. W niektórych ruchach członkowie są formowani do prowadzenia działań ewangelizacyjnych w parafiach i poza wspólnotami wiernych. Ich środkami działania są modlitwa, świadectwo życia małżonków i zaangażowanie w życie Kościoła. Katecheza dla małżonków i rodziców w mediach. Katecheza w mediach odzwierciedla także troskę Kościoła o rodziny w sytuacjach nieregularnych, tj. rodziny rozbite, osoby żyjące w związkach niesakramentalnych i w wolnych związkach. Osoby te są przede wszystkim zachęcane do przyjęcia nauki o małżeństwie zgodnie z Bożym planem, do uczestnictwa w niektórych praktykach religijnych, do zapewnienia swoim dzieciom chrześcijańskiego wychowania, do pielęgnowania ducha pokuty oraz do udziału w działalności parafialnej i pomocy potrzebującym.
  • Item
    Catechetica Porta Fidei
    (Natan Lublin, 2012) Kiciński, Andrzej; Goliszek, Piotr
    Książka jest próbą odpowiedzi na wezwanie skierowane przez Benedykta XVI do wydziałów teologicznych, aby przed Rokiem Wiary pogłębić znajomość dokumentów II Soboru Watykańskiego i KKK. Opracowane zostały m.in. następujące tematy: realność i racjonalność wiary; apologia wiary w KKK, wkład teologii moralnej w katechetyczny przekaz wiary; świadectwo wiary w podzielonym chrześcijaństwie. Książka została opracowana przez wykładowców KUL i zaproszonych gości z UKSW i UPJPII.
  • Item
    Cele pracy charytatywno-socjalnej w Kołach Caritas na wsi i w mieście
    (Biblos, 2010) Kiciński, Andrzej
    W artykule zostały opracowane cele i obszary pracy charytatywnej oraz socjalnej na wsi i w mieście. Klasyczne badania socjologiczne prowadzone przez W. Piwowarskiego na KUL-u ukazywały zasadniczą różnicę poziomu życia i działalności osób żyjących na wsi i w mieście. Dziś kolejne badania potwierdzają to zróżnicowanie. W działalności Kół Caritas ważne są cele. To wyróżnia działalność Caritas od innych organizacji, które często odrzucają cele lub posiadają fałszywą koncepcję celów. Zasady wypływające z Ewangelii wyznaczające cele działania, w pewien sposób chronią działalność Kół Caritas przed ukierunkowaniem nadmiernie pragmatycznym, wyłącznie socjologicznym, intelektualistycznym, woluntarystycznym, czy nastawieniem, że wszystko można rozwiązać ludzkimi siłami. Realizacja celów Caritas uwarunkowana jest czynnikami miejsca i czasu. Z tego powodu nie ma uniwersalnej formy działalności na wszystkie czasy, ale konieczne jest przystosowane do określonych warunków wsi i miasta.
  • Item
    Charyzmat honorackich instytutów życia ukrytego
    (Wyższe Seminarium Duchowne OO. Franciszkanów w Krakowie, 2011) Paszkowska, Teresa
    Lo studio riguarda il carisma degli Istituti fondati da Onorato Koźmiński OFMCap (+ 1916), i quali in forma nascosta (senza l'abito religioso e all'inizio senza vita comune) nascono in Polonia nel XIX secolo. L'autrice pone l'accento sull’attualita di questo carisma indicando la concordanza dei consigli di san Francesco, del beato Onorato ed anche con l'esortazione apostolica postsinodale „Vita consacrata”. Il beato Onorato desiderava inserire la vita consacrata nelle case delle famiglie, come era nella chiesa primitiva, per dare esempio di perfezione cristiana nell'ambiente sociale. Nel Vangelo ha trovato la nuova „forma” per la vita religiosa, non preoccupandosi troppo della appartenenza giuridica di questi Istituti allo stato superiore o minore della perfezione oppure dell'approvazione dei voti come privati o pubblici da parte della Santa Sede. L'autrice presenta 1) Gli Istituti nascosti della vita consacrata come „Frutto” del carisma del beato Onorato, sottolineando che 2) La fruttificazione del carisma si rivela nella spiritualita dell’istituto concreto - nel suo sviluppo qualitativo, conclude che 3) La testimonianza della vita trasfigurata e una „lingua” di evangelizzazione adatta per i tempi presentició significa spostare l'accento da sacrificare al santificare per comprendere la consacrazione della vita.
  • Item
    Charyzmatyczność życia konsekrowanego
    (Redakcja Wydawnictw KUL, 1998) Paszkowska, Teresa
    Opracowanie stanowi komentarz do adhortacji posynodalnej Vita consecrata. Wskazuje na brak precyzji w teologicznym ujęciu charyzmatów. Omawia charyzmaty w posoborowym nauczaniu Stolicy Apostolskiej. Koncentruje się na ujęciu życia konsekrowanego w jego aspekcie charyzmatyczności w adh. Vita consecrata. Sugeruje patronat św. Jana Apostoła dla życia konsekrowanego.
  • Item
    Chrystologiczne podstawy wiary chrześcijańskiej
    (Wydawnictwo KUL, 2013) Fiałkowski, Marek
    Artykuł jest próbą ukazania chrystologicznych podstaw wiary chrześcijańskiej, co wymaga refleksji nad osobą i dziełem Jezusa Chrystusa. Chodzi przede wszystkim o scharakteryzowanie związku pomiędzy chrystologią a wiarą, o odpowiedź na pytanie w jaki sposób ta pierwsza warunkuje i konstytuuje drugą oraz w jaki sposób refleksja nad osobą Jezusa Chrystusa powinna stawać się początkiem i impulsem głębokiej wiary. W tym celu najpierw ukazany został Jezus Chrystus objawiający człowiekowi Ojca, a następnie krótka synteza wiary w Syna Bożego i Jego obecności w Kościele. Na koniec zaprezentowano najważniejsze trudności na jakie napotyka we współczesnym świecie proklamowanie Osoby Chrystusa i Jego misji.
  • Item
  • Item
    Communio jako paradygmat teologii duchowości
    (Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, 2004) Paszkowska, Teresa
    Opracowanie omawia w punkcie wyjścia treściową zawartość pojęcia „duchowość komunii” (NMI 43), wskazując na znaczeniowe niuanse pomiędzy łac. communio a gr. koinōnia. Prezentuje communio w wymiarze esse, eksponując jedną godność wszystkich w Kościele i następnie communio w wymiarze agere, która ujawnia różnorodność posłannictw w Kościele. Ujmuje communio ad intra według wskazań adhortacji apostolskich Jana Pawła II (zob. ChL, PDV, VC, PGr, EinE) odwołując się do komplementarności stanów życia w Kościele. Communio ekstraeklezjalną ukazuje jako otwartość na całą ludzkość i wszelkie stworzenie, upatrując tu istotę katolickości: „Kościół wyłania się z serca Ojca i jest [dlatego] katolicki, ponieważ Ojciec otwiera [tu] swoje ojcostwo wobec całej ludzkości” (Jan Paweł II). Pojęcie communio przymusza teologów do postrzegania duchowości poszczególnych stanów życia na sposób komplementarny. Właściwe odczytanie wertykalnego wymiaru duchowości, ustrzeże przed niebezpieczeństwem dawania priorytetu godnościom wypływającym z pełnionych w Kościele funkcji.
  • Item
    Communio w relacjach prezbiterów z osobami konsekrowanymi
    (Księgarnia św. Jacka, 2011) Paszkowska, Teresa
    Opracowanie obejmuje treść i zakres pojęcia communio, odnosi je do relacji wewnątrzkościelnych. Akcentuje relację henosis (jedności), w ramach której następuje wspólne wznoszenie się wierzących. Omawia także relacje na poziomie horyzontalnym pomiędzy prezbiterami a osobami konsekrowanymi, w ramach kooperacji na różnych polach.
  • Item
    Családi katekézis Lengyelországban a il II. Vatikáni Zsinat Után
    (Wydawnictwo Diecezjalne i Drukarnia w Sandomierzu, 2006) Kiciński, Andrzej
    Artykuł jest pokłosiem odpowiedzi na 2 pytania postawione przez grono naukowców węgierskich z Katolickiego Uniwersytetu Pétera Pázmánya w Budapeszcie. Pierwsze brzmiało: na ile polskie programy katechizacji uwzględniały wychowanie młodzieży do świadomego, osobistego i społecznego życia chrześcijańskiego, w tym życia małżeńskiego i rodzinnego. Drugie pytanie związane było z prośbą o próbę wskazania, co jest bogactwem, "zasobami", polskiej katechizacji oraz podaniem konkretnej, mocnej strony organizacyjnej katechizacji. Artykuł wskazuje mocne i słabsze strony poruszanej tematyki w polskich programach katechetycznych, po czym wskazuje na kluczową rolę osób, które włączyły się w posługę katechety. Na końcu wskazano na budowę - podczas okresu komunizmu - mocnej sieci domów katechetycznych, co było reakcją Kościoła katolickiego w Polsce na usunięcie nauczania religii ze szkół.
  • Item
    Czas i miejsce chrztu świętego
    (Wydawnictwo Sióstr Loretanek, 2010) Kiciński, Andrzej
    Wnioski pastoralne, które płyną z analizy Magisterium Kościoła katolickiego na temat czasu i miejsca chrztu świętego z uwzględnieniem obrzędu przyjęcia, wiążą się z poszukiwaniem systemu wprowadzenia w chrześcijaństwo we wspólnocie. Syntetycznie można stwierdzić, że chodzi o to, by udzielanie chrztu w parafiach stało się momentem pobudzającym do kształtowania wspólnoty. Dotykamy tutaj tajemnicy Kościoła jako matki, która rodzi swoje dzieci. Nie bagatelizując oczywiście faktu, że dziecko jest zawsze dzieckiem konkretnych rodziców, lecz podkreślając prawdę, że każdy katechumen (dziecko czy dorosły) jest także dzieckiem całej wspólnoty. The pastoral conclusions that flow from the analysis of the Church's Magisterium on the time and place of baptism with regard to the rite of reception are related to the search for a system of introduction to Christianity in the community. Synthetically, it can be said that the idea is to make the administration of baptism in parishes a moment of stimulation for the formation of the community. Here we touch upon the mystery of the Church as a mother who gives birth to her children. Without, of course, downplaying the fact that the child is always the child of specific parents, but emphasising the truth that every catechumen (child or adult) is also a child of the whole community.
  • Item
    Czynić prawdę w miłości wobec chorych i/lub niepełnosprawnych
    (Wydawnictwo KUL, 2011) Kiciński, Andrzej
    Do podejmowania dzieł miłości wobec ludzi potrzebujących wzywał niejednokrotnie biskup Jan Śrutwa w swych listach pasterskich, przemówieniach i katechezach. Jego posługa pasterska, zwłaszcza w diecezji zamojsko-lubaczowskiej, przypadła na czas powstawania wielu inicjatyw na rzecz niepełnosprawnych. Kroniki odnotowują jego obecność, modlitwę i pasterskie błogosławieństwo w wielu nowych strukturach przyjmujących najbardziej potrzebujących. „Miłość do Chrystusa powinna się wypowiadać przez odniesienie do drugiego człowieka” – przypomniał biskup Śrutwa w liście pasterskim na Wielki Post z 2003 r. Zachęcał w nim wiernych, by podejmowali dzieła miłości wobec ludzi, którzy są w potrzebie – biednych, niepełnosprawnych i bezdomnych. Troska o ludzi chorych i/lub niepełnosprawnych należy od najdawniejszych czasów do tradycji chrześcijańskiej. Przejawia się przede wszystkim w katechezie o godności tych osób oraz ich roli w życiu Kościoła i społeczeństwa. W posoborowym nauczaniu Kościoła obecna jest świadomość, że współczesny świat propaguje człowieka doskonałego, zdrowego i produktywnego, przez co problematyka osób chorych i/lub niepełnosprawnych pozostaje często na marginesie zainteresowania współczesnego świata. Kościół wierny swojemu Założycielowi poszukuje wciąż nowych dróg, aby każdy człowiek mógł odkryć swoje powołanie w świecie. Bishop Jan Śrutwa repeatedly called for works of love towards people in need in his pastoral letters, speeches and catechesis. His pastoral ministry, especially in the Diocese of Zamość-Lubaczów, coincided with the emergence of many initiatives for the disabled. Chronicles record his presence, prayer and pastoral blessing in many new structures welcoming those most in need. "Love for Christ should express itself through reference to the other person". - recalled Bishop Śrutwa in his pastoral letter for Lent 2003. In it, he encouraged the faithful to undertake works of love towards people who are in need - the poor, the disabled and the homeless. Concern for the sick and/or disabled has been part of the Christian tradition since ancient times. It manifests itself above all in catechesis about the dignity of these people and their role in the life of the Church and society. In the post-conciliar teaching of the Church, there is an awareness that the modern world promotes a perfect, healthy and productive human being, so that the problems of the sick and/or disabled often remain on the margins of the modern world's concern. The Church, faithful to her Founder, continues to seek new ways so that every person can discover his or her vocation in the world.